Illusions: Σεπτεμβρίου 2006

Ο ήλιος Δύει. O Φαέθοντας αφήνει το φωτεινό του άρμα και στη θέση του μας αφήνει το φως του φεγγαριού, ένα φως ψέυτικο παραπλανητικό. Που μπορεί να αποδώσει στα πράγματα διαφορετική οπτική.
Τα μάτια της, σε κοίταζαν με ένα εξωπραγματικό βλέμμα. Όλοι μπροστά του θα έρεπαν χωρίς κανένα δισταγμό γι’ αυτό που κάνουν. Το φεγγαρόφωτο έλουζε τα υπέροχα κατάξανθα μαλλιά της. Ήταν σαγηνευτική και το γνώριζε. Και δε χρειαζόταν τίποτα άλλο από ένα απλό της χαμόγελο για να σε υπνωτίσει αιώνια στον δικό της κόσμο. Ήταν πανέμορφη και το ήξερε. Και η θάλασσα, το φεγγαρόφωτο με το αλουμινένια υφή που αφήνει σε ότι σκορπάει το φως του. Η σκηνή φαινόταν να έχει βγει από ένα παραμύθι. Από έναν άλλο κόσμο που δεν μπορείς να πεις αν είναι παλαιός ή ολοκαίνουριος. Αληθινός ή ψεύτικος. Αν αυτή η ασημί γαλήνη που επικρατεί γύρω μου και τη διαταράσσουν τα αδιάκριτα βλέμματα των ανέμων είναι πραγματικά έτσι η όλα αυτά είναι αποκυήματα της δικής μου φαντασίας. Αλλά όχι, αυτή δε μπορεί να μην είναι αληθινή. Γιατί αυτό δε θα το αντέξω. Η Αφροδίτη κατέβηκε στη γη μόνο για εμένα. Τα όμορφα μάτια που φορά. Οι υπέροχες μπλε χάντρες που πλαισιώνουν αυτό το τέλειο της δημιουργίας της. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να αντισταθεί στα θελήματά της. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι ο κεντρικός ρόλος του έργου! Ενός έργου που βασικός ήρωας είναι τα όμορφα μάτια αυτής της θεσπέσιας οπτασίας που λικνίζεται στην υπέροχη μουσική που παίζουν τα φύλα των δέντρων και τα κύματα που σκάνε το ένα μετά το άλλο, ατέρμονα στην παραλία. Ένα ατελείωτο αγκάλιασμα του υγρού στοιχείου στην ξερή και άγονη χωρίς αυτό γη. Αλλά… είναι και αυτό το φως. Με κοιτά. Και η ζωή είναι σαν ψέμα. Και όταν φύγει; Όχι! Ο πανικός με κατακλύζει! Δε θέλω να χαθεί από τη ζωή μου! αλλά έχει ήδη χαθεί. Δεν υπήρχε ποτέ στη ζωή μου. μα η μορφή της θα μείνει χαραγμένη μέσα στην φλόγα της νύχτας. Στο ασημί που θαμπώνει τα πάντα σε μια απόσταση που δεν μπορείς να δεις. Το μάτι σου δε φτάνει. Και σιγά σιγά, χάνεται. Όπως το φεγγάρι παίρνει την κατιούσα έτσι κι εκείνη εξαφανίζεται. «Θα είμαι εδώ ξανά αύριο! Και μεθαύριο! Και κάθε μέρα! Μόνο για εσένα. Εγώ εσύ και η θάλασσα… Μην με ξεχάσεις! Αν με ξεχάσεις θα χαθώ…» «Δεν θα χαθώ! Το υπόσχομαι! Θα είμαι κάθε μέρα εδώ! Μέχρι να γίνουμε ένα! Και κανένας να μην μπορεί να μας χωρίσει!» Δίνω υποσχέσεις που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τις τηρήσω… γιατί έτσι είμαι εγώ. Έτσι είναι η ζωή. Και τελικά μένω στο νερό που από το υπέροχο χρώμα που το έβαψε το φεγγάρι ματώνει από τις πρώτες ακτίνες του οδηγού ηλίου. Που ξεκίνησε την τροχιά του στη γη και έφτασε σε εμάς. Και την πήρε μακρυά. Γιατί δε μπορεί το φως. Μα δε μπορεί και χωρίς αυτό… Αλλά το φως του φεγγαριού. Αυτό που σταματά το χρόνο και δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε αυτήν και εμένα. «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!» δακρύζω και αναγεννούμαι. Μέσα από τις ίδιες μου τις στάχτες, σαν άλλος φοίνικας… μέχρι την επόμενη ανατολή, που θα γίνω ξανά ένας άλλος άνθρωπος, με τα ίδια πάθη, τις ίδιες ανάγκες και προπάντων…χωρίς αυτήν. Που χωρίς αυτή η ζωή είναι σα ψέμα και το βράδυ με αυτή είναι γιορτή!