Ο Δρόμος Προς το όνειρο...

«Ποιος είναι ο δρόμος προς το όνειρο;». Είναι το πρώτο πράγμα που σε ρωτάω όταν σε βλέπω το επόμενο βράδυ. Όπως κάθε βράδυ τα τελευταία βράδια! «Ο δικός μου δρόμος, είναι κάθε μέρα μια μεγάλη λεωφόρος προς την ευτυχία! Μα καλά ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι είμαι δικιά σου; Πόσο δύσκολο είναι να το χωνέψεις πια;». πόσο όμορφα τα κάνεις και φαίνονται όλα… με κάνεις να θέλω να αγαπήσω μέχρι θανάτου και τον χειρότερό μου εχθρό. Με κάνεις να θέλω να ζητήσω συγνώμη σε όλους όσους δε μπορούσα να το κάνω μέχρι τώρα…. Με κάνεις…. Καλύτερο άνθρωπό. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι μπορώ να το καταλάβω. Και αυτό με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένο. Με φέρνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά σου. Με μεταφέρει μέσα από ένα δρόμο. Το δρόμο της ευτυχίας. Οι αμυγδαλιές έχουν ανθίσει και έχουν στρώσει αυτοβούλως το δρόμο με τα υπέροχα πέταλά τους. Θυσία στην ομορφιά της φύσης. Θυσία που μέσα από αυτή θα γεννηθεί κάτι καινούριο. Κάτι το υπέροχο, κάτι το θαυματουργό. Η ζωή! Και μέσα από αυτή; Το ακόμα πιο υπέροχο θαύμα της αγάπης. Και όλα θα γίνουν όπως πριν. «Πριν;» με ρωτάς… «Πότε πριν;» «Πριν χωριστούμε και γίνουν το ένα δύο. Μεγάλη θυσία. Αλλά μέσα από αυτή γνωρίζουμε την υπέρτατη ευτυχία….». «Και τι υπάρχει πίσω από αυτό τον πεταλόστρωτο δρόμο; Στο τέλος τι θα αντικρίσουμε;». «Τι περιμένεις να δεις;»……… σωπαίνεις. Δεν με καταλαβαίνεις πλέον; Με αγχώνεις ακόμα περισσότερο. Αφού με έχεις κάνει να θέλω αυτά που κάποτε δεν ήθελα ούτε να τα ονειρευτώ. Γιατί ακόμα και το όνειρο ήταν οδυνηρό… «Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω αυτόν το δρόμο. Υπάρχει και είναι αληθινός. Αλλά δεν είναι κοντά στην παραλία. Και δεν αξίζει να τον δεις με το φως του φεγγαριού. Είναι τόσο πραγματικό και αληθινό και τόσο όμορφο από μόνο του που δε χρειάζεται το αλουμινένιο φως του φεγγαριού.»….Σωπαίνεις ξανά…… «Σου υπόσχομαι ότι κάποια μέρα θα με πας σε αυτόν το δρόμο. Το δρόμο προς την ευτυχία. Μου υπόσχεσαι ότι κάποια μέρα που θα μπορούμε θα με πας;»…»Ξέρεις ότι εάν ήταν στο χέρι μου θα πηγαίναμε ακόμα και τώρα!»… «Όχι!» μου λες, «οι αμυγδαλιές ανθίζουν το χειμώνα. Ακόμα έχουμε καλοκαίρι… ο δρόμος δεν έχει στρωθεί ακόμα. Ίσως το όνειρο δεν μας ανοίξει τα μυστικά του. Ίσως…δε μας δεχτεί… εάν δεν είναι όλα έτσι όπως τα έχεις φανταστεί, δε πρόκειται να πάρεις ποτέ αυτό που θέλεις να πάρεις. Και ας είσαι κάθε μέρα εκεί πέρα και χάσεις μόνο μερικές στιγμές. Εάν ήταν να σου φανερωθεί μέσα σε αυτές τις στιγμές, όσο και να περιμένεις δεν πρόκειται ποτέ να έρθει αυτό που περιμένεις. Θα χάσεις όλη σου τη ζωή στο να περιμένεις κάτι που έφυγε ανεπιστρεπτί. Ή στοχεύεις σε άλλο όνειρο. Αλλά….αξίζει;…» Αυτό λες και φεύγεις και πάλι για άλλα μέρη, καθώς ο φωτεινός δίσκος της ημέρας άρχισε να κινείται και να ρίχνει τα πύρινα βέλη του προς όλες τις κατευθύνσεις….


Η υπόσχεσή σου, όμως είναι υπόσχεση και δεν έχω παρά να την πιστέψω…
Και την πιστεύω, όπως πιστεύω ότι με αγαπάς….

Σήμερα ήρθα πολύ πιο νωρίς από το κανονικό. Ήθελα να θαυμάσω τον υπέροχο ήλιο να δύει και να χαρίζει στην θέση του τα υπέροχα αστέρια που γεμίζουν τον ουρανό, που χωρίς αυτά, θα ήταν πολύ μοναχικός και απόμακρος. «Τα αστέρια μας κάνουν να συνεχίζουμε..» μου λες καθώς έχεις σκύψει κάτω από το κεφάλι μου και ανασαίνεις βαριά, λες και προσπαθείς να περάσεις τα σωθικά και να φτάσεις στην καρδιά και την ψυχή μου που είναι πλημμυρισμένα με εσένα. «Τα αστέρια θα μου δείχνουν πάντα το δικό σου γλυκό πρόσωπο…» σου απαντώ και δεν περιμένω να πάρω ανταπόκριση από εσένα. «Μ’ αγαπάς;», είναι το μόνο που μπορώ να ρωτήσω αυτή τη στιγμή, χωρίς να είμαι σίγουρος για την απάντηση. Αλλά η απάντηση δεν έρχεται από τα χείλη σου. Δεν μου απαντάς και με βάζεις σε υποψίες. Μήπως είσαι όνειρο; Και πάλι, το όνειρό μου γιατί θέλει να με ρίξει στα τάρταρα με μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ και που είναι ακόμα χειρότερο από μια αρνητική απάντηση που τελικά όμως ήρθε…
«Πάμε για ένα μπανάκι» μου λές και αμέσως βουτάς στα νερά της θάλασσας. Βγαίνουμε εξουθενωμένοι και καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως είμαστε έτσι βρεγμένοι και αγκαλιαζόμαστε. «Τα αστέρια συμβολίζουν τις δικές μας ελπίδες. Τις ανεκπλήρωτες ευχές που ελπίζουμε να πραγματοποιηθούν με το πέρας της ζωής του αστεριού που του εναποθέσαμε την ψυχή μας». Αυτή είναι η απάντηση σου στο δικό μου ερώτημα. «Και το δικό μου αστέρι; Βρίσκεται ακόμα στον ουρανό; Ή μήπως έχει κάνει τον κύκλο του;» Και τότε, σαν να μας άκουσε, ένα αστέρι έπεσε… Και μαζί του παρέσυρε μια υπέροχη ασημένια ουρά που το έκανε εμφανές. «Μόλις πραγματοποιήθηκε μια ευχή.» μου λες και με καθηλώνεις για μια ακόμα φορά. Η επικοινωνία μας είναι ανεπανάληπτη! Προτού πω αυτό που θέλω το ακούω από τα δικά σου υπέροχα χείλη. Και ο χρόνος πέρασε ανέλπιστα γρήγορα για μία ακόμα βραδιά. Κι εσύ πάλι φεύγεις μακρυά μου. φεύγεις και πάλι… Ένα πράγμα σε ρωτάω μόνο αυτή τη φορά. «Μ’ αγαπάς;» και μου απαντάς: «Αυτό ήταν το δικό μας αστέρι που έπεσε. Ήταν η δική μας ευχή. Ο δικός μας πόθος που εκπληρώθηκε και εκπληρώνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Ακόμα να το καταλάβεις; Το ερώτημα δεν ήταν εάν σε αγαπώ εγώ! Αυτό είναι αυτονόητο! Γι' αυτό το λόγο γεννήθηκα…για…να σε αγαπάω…»

Κι αμέσως εξαφανίζεσαι από μπροστά μου, καθώς αυτό που δεν ήθελα να έρθει ποτέ κατέφθασε… Το αιματοβαμμένο πρωινό, από τις πρώιμες ακτίνες του οδηγού Ήλιου…



Κάθε μέρα σε αγαπώ πιο πολύ!
Και κάθε μέρα με γεμίζεις με όλο και περισσότερα ερωτήματα…

Συνέχεια.... (Στην χώρα των ψευδαισθήσεων)

Ο ήχος που μοιάζει να έρχεται από τόσο μακρυά. Και στην πραγματικότητα βγαίνει μέσα από τα σωθικά μου. κάτι απροσδιόριστο συμβαίνει και δεν μπορώ να του δώσω λογική εξήγηση. Γιατί έπαψα προ πολλού να είμαι λογικός. Η αγάπη μας κάνει τρελούς. Έτσι λένε και έχουν δίκιο. Το μόνο που βλέπω παντού είναι αυτές οι υπέροχες μπλε χάντρες που διακοσμούν το αλαβάστρινο πρόσωπό σου. Ένα χαμόγελό σου, και έχω ξεχάσει κάθε τι που με περιβάλλει. Και μέσα σε αυτόν τον ατελείωτο κόσμο υπάρχω μόνο εγώ κι εσύ. Οι άλλοι δεν με ενδιαφέρουν. Γιατί δεν σε έχουν. Δεν σε είχαν και δεν θα ξέρουν ποτέ τι εννοώ με αυτά που λέω. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Το θρόισμα των φύλλων μου υπενθυμίζει τα βήματά σου. Έρχεσαι αργά, αλλά σταθερά. Το υπέροχα σμιλευμένο σώμα σου ακολουθεί τις ταλαντώσεις της φύσης. Τα κύματα στρώνουν χαλί για να σε προϋπαντήσουν. Όλοι υποκλίνονται στην ομορφιά σου. Έρχεσαι. Αισθάνομαι την ανάσα σου, πανάλαφρη κοντά μου. θα ορκιζόμουν ότι την αγγίζω. Ύστερα, αλλάζεις πορεία. Οδεύεις προς τη θάλασσα. Με παρακινείς να σε ακολουθήσω. «Θα μου χαρίσεις αυτήν τη στιγμή της αιωνιότητας;» με ρωτάς με μια πρωτόγνωρη απορία για εσένα. ας ήξερες ότι έχω ήδη χαρίσει όλες μου τις στιγμές για ένα σου μόνο βλέμμα…. Σε έχω αγκαλιά, σε κρατώ μέσα μου. όλα έχουν αλλάξει. Είμαστε ένα. Τώρα πραγματικά ο χρόνος έχει σταματήσει. Αλλά… το φεγγάρι ζηλεύει για την απέραντη τύχη μου και από το γνωστό ασημί χρώμα που χαρίζει στα όνειρά μου, έχει γίνει κόκκινο. Αργότερα καταλαβαίνω ότι δεν είναι πια το φεγγάρι, αλλά ο οδηγός Ήλιος. Το φεγγάρι έχει φύγει εδώ και ώρες μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας. «Πρέπει να φύγω» μου λέει. «Κάτσε λίγο παραπάνω να δούμε μαζί την ανατολή.» έχω γίνει επίμονος, σχεδόν προστακτικός! Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα. «Όχι! Θα χαλάσουν όλα!» μου λες, με μια φωνή έτοιμη να κλάψει. «πολύ καλά λοιπόν, υποσχέσου μου μόνο ότι θα έρθεις και αύριο!» Η απάντησή σου με συνταράσσει. «Εγώ είμαι πάντα μαζί σου. Με κουβαλάς σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Και τώρα πια ξέρω πως νοιώθεις. Μην φοβάσαι» μου λες, «έχε πίστη, και τα θαύματα δεν θα αργήσουν να έρθουν…» αχ και να ήξερες…. «Τα θαύματα έχουν ήδη αρχίσει να φανερώνονται αγάπη μου γλυκιά» αλλά ποτέ δεν ακούει τις τελευταίες μου λέξεις. Έχει εξαφανιστεί προτού οι πρώτες καθαρές ακτίνες του ηλίου έχουν ξεπροβάλει. Και με αφήνει και πάλι μόνο μου. κι εγώ ξανά δακρύζω. Και αναγεννούμαι, και γίνομαι και πάλι άλλος άνθρωπος ξανά. Μόνο η επιθυμία μου μένει η ίδια. Η επιθυμία μου για εσένα… Οι πρώτοι επισκέπτες της ημέρας κάνουν την εμφάνισή τους! Τα πουλιά της αισιοδοξίας πετούν πάνω από το κεφάλι μου. αλλά εγώ είμαι πολύ σκυφτός για να μπορέσω να λάβω τα μηνύματά τους….

Φεύγω πάλι λοιπόν,
Γνωρίζοντας αυτή τη φορά
Κάτι παραπάνω απ’ ότι ήξερα εχθές. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο…
Αλλά ακόμα κλαίω…
Γιατί Σ’ αγαπώ…

Μαζί στη χώρα των ψευδαισθήσεων (2)

Σε ακούω, αλλά δεν μπορώ να καθορίσω την κατεύθυνση της φωνής σου. Σε νοιώθω, αλλά δε μπορώ να αντικρίσω την μορφή σου. Και όλο και θαμπώνεις μέσα μου, και ξεθωριάζεις. Γιατί η λήθη καταστρέφει τα πάντα γύρω μας. Έτσι και εσένα. Σε πήρε μακρυά από εμένα και με ανάγκαζε να ονειρεύομαι για να σε θυμάμαι. Όλοι με περνάνε για τρελό. Ίσως είμαι τρελός που επιμένω σε ένα όνειρο! Αλλά ήσουν…τόσο…αληθινή! Δεν μπορεί να ήσουν ψέμα. Το φεγγαρόφωτο, η θάλασσα, όλα, όλα ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου… Και η φωνή σου όλο και γίνεται μακρινή. Και η παρουσία σου όλο και λιγότερη αισθητή. Και πέφτω στα όνειρα για να σε δω, και βλέπω εφιάλτες. Δεν βλέπω εσένα και οι εφιάλτες συνεχίζουν να επιμένουν. Και όταν ξυπνάω, πάλι σε εφιάλτες ζω… όλα με κατατρέχουν. Τι μου έχεις κάνει μάγισσα και δε μπορώ να ζήσω χωρίς τη σκέψη σου; Την ανάσα σου; Τη φωνή σου που όλο και γίνεται πιο αμυδρή. Καταρρέω. Πέφτω στο χώμα και αρχίζω να το ποτίζω με τα δάκρυά μου. τα δάκρυα που χύνω για εμένα. Δάκρυα μιας αιώνιας αγάπης και ευγνωμοσύνης. Σ’ ευχαριστώ! Γιατί χωρίς εσένα δεν θα ήξερα τι σημαίνει να ζεις, να αναπνέεις να υπάρχεις και να χαίρεσαι αυτό που κάνεις! Και όλο και εξαφανίζεσαι. Και τα δάκρυα γίνονται όλο και πιο συχνά. Γιατί έχεις φύγει. Και δεν είμαι πια μαζί σου. Και όλα μου μοιάζουν τραπουλόχαρτα που καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Ένα ντόμινο που άρχισε την καθοδική του πορεία και κανένας πια δε μπορεί να το σταματήσει. Όπως το φεγγάρι που χάρισε την αστραφτερή του μορφή, έτσι κι εσύ άφησες το στίγμα σου σε όλα όσα άγγιξες. Όλα σε φωνάζουν, σε αναζητούν. Αδημονούν για ένα σου και όνο βλέμμα ένα χαμόγελο, κάτι από εσένα. Ακόμα και αν είναι ψέμα. Και η θάλασσα ματώνει και πάλι από τον οδηγό ήλιο. Κι εμένα με βρίσκει και πάλι το ξημέρωμα στη θάλασσα, βρεγμένο μα όχι ευτυχισμένο. Πέρασες και δεν μου μίλησες. και την ψυχή μου την επλήγωσες. Δεν θέλω πια να εξαρτώμαι από εσένα. Μα τώρα πια, δεν ξέρω τι άλλο να είμαι…

Η πρώτη μέρα που δε φάνηκες
Και η ζωή μου μοιάζει ήδη κενή και άχρωμη…
Μην με εγκαταλείψεις,
Σ αγαπώ