Συνέχεια.... (Στην χώρα των ψευδαισθήσεων)

Ο ήχος που μοιάζει να έρχεται από τόσο μακρυά. Και στην πραγματικότητα βγαίνει μέσα από τα σωθικά μου. κάτι απροσδιόριστο συμβαίνει και δεν μπορώ να του δώσω λογική εξήγηση. Γιατί έπαψα προ πολλού να είμαι λογικός. Η αγάπη μας κάνει τρελούς. Έτσι λένε και έχουν δίκιο. Το μόνο που βλέπω παντού είναι αυτές οι υπέροχες μπλε χάντρες που διακοσμούν το αλαβάστρινο πρόσωπό σου. Ένα χαμόγελό σου, και έχω ξεχάσει κάθε τι που με περιβάλλει. Και μέσα σε αυτόν τον ατελείωτο κόσμο υπάρχω μόνο εγώ κι εσύ. Οι άλλοι δεν με ενδιαφέρουν. Γιατί δεν σε έχουν. Δεν σε είχαν και δεν θα ξέρουν ποτέ τι εννοώ με αυτά που λέω. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Το θρόισμα των φύλλων μου υπενθυμίζει τα βήματά σου. Έρχεσαι αργά, αλλά σταθερά. Το υπέροχα σμιλευμένο σώμα σου ακολουθεί τις ταλαντώσεις της φύσης. Τα κύματα στρώνουν χαλί για να σε προϋπαντήσουν. Όλοι υποκλίνονται στην ομορφιά σου. Έρχεσαι. Αισθάνομαι την ανάσα σου, πανάλαφρη κοντά μου. θα ορκιζόμουν ότι την αγγίζω. Ύστερα, αλλάζεις πορεία. Οδεύεις προς τη θάλασσα. Με παρακινείς να σε ακολουθήσω. «Θα μου χαρίσεις αυτήν τη στιγμή της αιωνιότητας;» με ρωτάς με μια πρωτόγνωρη απορία για εσένα. ας ήξερες ότι έχω ήδη χαρίσει όλες μου τις στιγμές για ένα σου μόνο βλέμμα…. Σε έχω αγκαλιά, σε κρατώ μέσα μου. όλα έχουν αλλάξει. Είμαστε ένα. Τώρα πραγματικά ο χρόνος έχει σταματήσει. Αλλά… το φεγγάρι ζηλεύει για την απέραντη τύχη μου και από το γνωστό ασημί χρώμα που χαρίζει στα όνειρά μου, έχει γίνει κόκκινο. Αργότερα καταλαβαίνω ότι δεν είναι πια το φεγγάρι, αλλά ο οδηγός Ήλιος. Το φεγγάρι έχει φύγει εδώ και ώρες μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας. «Πρέπει να φύγω» μου λέει. «Κάτσε λίγο παραπάνω να δούμε μαζί την ανατολή.» έχω γίνει επίμονος, σχεδόν προστακτικός! Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα. «Όχι! Θα χαλάσουν όλα!» μου λες, με μια φωνή έτοιμη να κλάψει. «πολύ καλά λοιπόν, υποσχέσου μου μόνο ότι θα έρθεις και αύριο!» Η απάντησή σου με συνταράσσει. «Εγώ είμαι πάντα μαζί σου. Με κουβαλάς σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Και τώρα πια ξέρω πως νοιώθεις. Μην φοβάσαι» μου λες, «έχε πίστη, και τα θαύματα δεν θα αργήσουν να έρθουν…» αχ και να ήξερες…. «Τα θαύματα έχουν ήδη αρχίσει να φανερώνονται αγάπη μου γλυκιά» αλλά ποτέ δεν ακούει τις τελευταίες μου λέξεις. Έχει εξαφανιστεί προτού οι πρώτες καθαρές ακτίνες του ηλίου έχουν ξεπροβάλει. Και με αφήνει και πάλι μόνο μου. κι εγώ ξανά δακρύζω. Και αναγεννούμαι, και γίνομαι και πάλι άλλος άνθρωπος ξανά. Μόνο η επιθυμία μου μένει η ίδια. Η επιθυμία μου για εσένα… Οι πρώτοι επισκέπτες της ημέρας κάνουν την εμφάνισή τους! Τα πουλιά της αισιοδοξίας πετούν πάνω από το κεφάλι μου. αλλά εγώ είμαι πολύ σκυφτός για να μπορέσω να λάβω τα μηνύματά τους….

Φεύγω πάλι λοιπόν,
Γνωρίζοντας αυτή τη φορά
Κάτι παραπάνω απ’ ότι ήξερα εχθές. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο…
Αλλά ακόμα κλαίω…
Γιατί Σ’ αγαπώ…