Αβατο

Σκέφτομαι, ζω, ελπίζω… Πόσες σκέψεις ξεπηδούν από το ατέρμονο του μυαλού, τις απέραντες θάλασσες του υποσυνείδητου και του ενσυνείδητου και γεμίζουν συνεχώς τις σελίδες που εντέχνως δεν αφήνουν να ξεφύγουν από την αιωνιότητα. Σκέφτομαι και όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο γρηγορότερα γεμίζουν αυτές οι λευκές, παρθένες σελίδες. Μπορούν να χάσουν την αγνότητά τους με αυτά που γράφω, μπορούν να παραμείνουν αγνές και να εκφράζουν ακόμα περισσότερο τις μεγαλύτερες αξίες που διέπουν την σημερινή κοινωνία. Πόσα έχω γράψει, και πόσα ακόμα θα γράψω! Υπάρχουν όμως… μερικά πράγματα τα οποία θα τα κρατήσω μέσα μου ακόμα και αν τα έχω εντοπίσει. Αυτά θα παραμείνουν στο άβατο, το κρυφό, το ωραίο. Γιατί φοβάσαι! Φοβάσαι ότι ακόμα και αν τα αποκαλύψεις με τον πιο όμορφο τρόπο που έχεις ποτέ σου αναλογιστεί, μπορεί ακόμα και τότε να απομυθοποιηθούν. Και τότε, τι γίνεται τότε; Το άβατο καταπατείται από ανελέητες ορδές που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ό,τι πρεσβεύει τη δική σου ζωή, χωρίς ίχνος οίκτου, αφήνοντας σε γυμνό και απροστάτευτο, ένα άβουλο και άκριτο ον. Εκτός….αν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις αυτές τις ορδές και όλες τις καταστροφές που θα επιφέρουν πάνω σε αυτά που τόσο αγαπάς και τα κρατάς…στο ‘ABATO...

Για όσα γράφτηκαν και όσα θα γραφτούν. Με πονάει αυτό αλλά το blog αυτό δεν μπορεί να παραμείνει άλλο ανοιχτό. Αυτό Είναι το τελευταίο του post για την ώρα, μέχρι να βρεθεί κάτι να γραφτεί εδώ μέσα. Οι ψευδαισθήσεις έχουν σταματήσει να έρχονται πλέον. Μου λοίπουν οι ψευδαισθήσεις, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Σας ευχαριστώ για τον ελάχιστο χρόνο που διαθέσατε για να διαβάσετε τα κείμενά μου, τις πρώτες μου προσπάθειες να βγάλω την ψυχή μου από το ABATO...... Από εδώ και στο εξής, θα με βρίσκετε στο άλλο μου blog, εκεί οι ψευδαισθήσεις Κατά κάποιο τρόπο συνεχίζονται (όταν ένας άνθρωπος έχει μάθει να ονειρεύεται δεν μπορείς να του κόψεις τόσο εύκολα τα όνειρά του!)

Αντίο Άγγελε....

Ήταν κάποτε ένας άγγελος. Ένας πολύ όμορφος άγγελος... Που η μοίρα του ήταν να έρθει στη γη. Στη γη για να δώσει δύναμη στους ανθρώπους που την είχαν ανάγκη.... Αλλά ο Άγγελος δεν παραπονιόταν. Του άρεσε η ζωή στη γη... Μόνο που...μερικές φορές επιθυμούσε τα φτερά που είχε χάσει. Τα φτερά που τον έπαιρναν μακρυά από αυτά που δεν μπορούσε να αντέξει ούτε ο ίδιος. Βαρύ το φορτίο... Αυτός ο άγγελος μας έμαθε πως να πολεμάμε όλα όσα μας φαίνονται φαινομενικά τόσο σημαντικά και που στην ουσία είναι ανύπαρκτα... Μας έμαθε ότι ακόμα και ένα χαμόγελο μια παρηγοριά τη δύσκολη στιγμή είναι πιο σημαντική απ οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Μας έμαθε ότι η ανθρωπιά κρύβεται πολλές φορές από το δαίμονα των χρημάτων. Η ζωή δε είναι ρόδινη και ονειρικά πλασμένη όπως θα επιθυμούσαμε πολλοί-και μέσα σε αυτούς ο Άγγελος- αλλά κρύβει μέσα της μεγάλη σαπίλα και δυσοσμία. Αλλά ο άγγελος εξακολουθούσε να χαίρεται τη ζωή του, ακόμα και χωρίς τα φτερά του που μερικές φορές τα νοσταλγούσε... κι εκεί που μετά από καιρό είχε αρχίσει να βγάζει και πάλι τις φτερούγες του και να είναι έτοιμος να πετάξει μακρυά μετά από τόσο καιρό ταλαιπωρίας πάνω στη γη, οι άνθρωποι-καταραμένη φάρα- έρχονται και της τα κόβουν σύριζα.... και δεν υπάρχει μεγάλη ελπίδα να ξαναπετάξει... Αλλά ούτε και τότε η Άγγελος το έβαλε κάτω! Ακόμα και τότε, ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα πετάξει μακρυά και καρτερούσε υπομονετικά.... Δάκρυα δεν κυλούσαν από το μάτια του. Έκλαιγε η βροχή γι αυτόν. Και κάποια στιγμή, ο άγγελος έφυγε από αυτόν τον κόσμο που τον ταλαιπωρούσε με τόσο βάναυσο τρόπο και που ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει ΠΟΤΕ! Τώρα πετάει! Έχει ολόχρυσα φτερά και μέσα του προστατεύει όλους όσοι του στάθηκαν ή προσπάθησαν με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί ύστερα από όλα όσα πέρασε ποτέ δε ζήτησε περισσότερα από την ελευθερία του και την χαρά ακόμα και του κόσμου που του στέρησε όλα όσα επιθυμούσε.... Μετά από τριάντα χρόνια ξανασηκώνεται μόνος του, ξαναπετά, ξαναΖΕΙ!

Αμαλία Καλιβυνού θα μας λείψεις...


Σε ευχαριστούμε για όλα τα μαθήματα ανθρωπιάς και ηθικής μας δίδαξες και ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να βρήκες επιτέλους τα φτερά που σου στερήσαμε με τόσο άδικο τρόπο....

Οι στίχοι και το τραγουδάκι που θα παίζει είναι αφιερωμένο σε εσένα....

There's no one in town I know
You gave us some place to go.
I never said thank you for that.
I thought I might get one more chance.
What would you think of me now,
so lucky, so strong, so proud?
I never said thank you for that,
now I'll never have a chance.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
So what would you think of me now,
so lucky, so strong, so proud?
I never said thank you for that,
now I'll never have a chance.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
May angels lead you in.
May angels lead you in.
And if you were with me tonight,
I'd sing to you just one more time.
A song for a heart so big,
god wouldn't let it live.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
May angels lead you in.

Αναμένω!

Άναμένω....

να έρθουν όλα όσα ονειρεύομαι!

όλα όσα θα με ευχαριστήσουν....

όλα όσα ΘΑ ΖΗΣΩ!

Μα πάνω απ' όλα.....

.....αναμένω τον ήλιο!

...για να ζεστάνει το πρόσωπο και την ψυχή μου!

και το γαλάζιο της θάλασσας να μας γαληνέψει.....

.... καθώς θα συναντά το μπλε του ουρανού!

(Ας μπει λίγο χρώμα στην καρδιά και πανω απ' όλα στην ψυχή μας!)

Υ.Γ. Ilias today feels optimistic!

Very optimistic!

I hope you do deel the same!

(Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε το καινούριο τραγούδι της Σηακιρα με τον Sanz: Te lo agradezco pero no... μακάρι ναμ πορούσα να το έχω στο blog αλλά ασόψεται η απλή pstn που μου τα χαλάει! Καλή εβδομάδα να έχουμε!)

The Simplicity of silence

Αναζήτηση, αναμονή. Τι ψάχνω; Τι θέλω να βρω; Αναζήτηση και μετά σιωπή. Μήπως θα ήταν κάτι άλλο προτιμότερο από την σιωπή; Ίσως και να ήταν. Ίσως και όχι. Πόσες σκέψεις ήρθαν και χάθηκαν μέσα στην ριπή ενός οφθαλμού. Πόσα όνειρα γκρεμίστηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα. Και πόσα δευτερόλεπτα σε πήρε για να τα συνειδητοποιήσεις όλα αυτά… Πόσο εύκολο είναι να χαθείς μέσα στη δίνη του χρόνου. Πόσο δύσκολο είναι να βγεις από εκεί. Όχι επειδή το επέλεξες, ούτε γιατί σου το επέβαλλαν. Αλλά επειδή έτσι είναι. Αυτό, δεν μπορείς να το αλλάξεις. Όσο ριξηκέλεθος και αν είσαι. Nature can’t be tamed…

Από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχω δει...

Του χρόνου η φθορά....

Νόμιζα πως θα ρθεις σαν αστέρι από μακρυά
πως θα λούσεις τη ζωή μου φως και ζεστασιά
μα ήρθες σα βροχούλα, σαν σταγόνα και κυλάς
κάθε μέρα πιο βαθειά μου και με ξεδιψάς
κι ολοένα στη ζωή μου μπαίνει και σκορπάς
όλα τα εγώ μου και τους φόβους μου νικάς

Κι αν μια μέρα που θα φύγεις νοιώσω μοναξιά
θα ναι που θα πρέπει να γυρίσω στα παλιά
μα όλα αυτά που χεις δώσει θα ναι μια ευχή
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί

Νόμιζα η αγάπη είναι θάλασσα βαθειά
ό,τι κρύβει η γη είναι αυτό που ο καθένας μας ζητά
κι ήρθες αεράκι που φυσάει στα μαλλιά
μου δωσες ανάσα στα δικά μου τα φτερά
κι όσο στο μυαλό μου μπαίνεις και χαμογελάς
δίνεις νόημα στο χρόνο και τον σταματάς

Κι αν μια μέρα που θα φύγεις νοιώσω μοναξιά
θα ναι που θα πρέπει να γυρίσω στα παλιά
μα όλα αυτά που μου χεις δώσει θα ναι μια ευχή
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί....

Αφιερωμένο σε μια κοπέλα που αν και δεν είναι μαζί μου αυτή τη στιγμή, εγώ κέρδισα μαζί της μερικές αθάνατες στιγμές. Στιγμές που του χρόνου η φθορά δεν πρόκειται ποτέ να αγγίξει.... Και στιγμές που ελπίζω να νοιώθει κι εκείνη το ίδιο....

Το τραγούδι είναι της Ηρούς Λεχουρίτη...

Έχει αρχίσει να βρέχει, μικρές δροσερές ψιχάλες που μουσκεύουν τα ρούχα μας. Η αίσθηση που προσφέρουν είναι μοναδική. Με κοιτάς και χαμογελάς. Τα κατάξανθα μαλλιά σου έχουν βραχεί. Φαίνεσαι τόσο οικεία σε αυτή τη κατάσταση. Πόσο λίγος αισθάνομαι για την δική σου αγάπη. Σε κοιτώ και μειδιώ. Το πανέμορφο πρόσωπό σου παίρνει μια έκφραση απορίας: «Τι είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς τόσο υπέροχα;»… Θέλει και ερώτημα; «Εσύ φυσικά…»
Καθόμαστε μαζί στην αμμουδιά. Και αισθανόμαστε την βροχή να μαστιγώνει τα σώματά μας όλο και με ταχύτερούς ρυθμούς. Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ ότι δεν θα σε δω ποτέ με την ανατολή του ηλίου. Έχει αρχίσει να ξεπροβάλει τις πρώτες ακτίνες οι οποίες σκίζουν ελαφριά τα σύννεφα που προσφέρουν την αναζωογονητική αύρα τους. Δεν λέω τίποτα. Απλώς περιμένω να σε δω να φεύγεις και να με χαιρετάς… Αλλά εσύ είσαι τόσο, μα τόσο απρόβλεπτη!

«Σήμερα θέλω να με πας στις αμυγδαλιές, να δω τι κρύβουν στο τέλος του διαδρόμου που έχουν αυτοβούλως στρώσει με τους ανθούς τους». «Μα δεν καταλαβαίνω, εσύ ποτέ δεν ήθελες να μείνουμε μαζί το πρωί. Και το σεβάστηκα! Μάλιστα αυτή τη στιγμή ήμουν έτοιμος να σου πω ότι δε με νοιάζει εάν θα σε δω ποτέ στο φως της υπέροχης ημέρας!» Και τότε καταλαβαίνω. Η ομορφιά που υπέθετα ότι είναι τόσο μακρυά μου, είναι τόσο μα τόσο κοντά μου. «Είσαι!»… «Ναι…» μου απαντάς… και τότε δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Νοιώθω ότι είμαι ένας τρελός, ένας παρανοϊκός άνθρωπος που η αθλιότητα της ψυχής του τον έχει παρασύρει σε αυτά τα μονοπάτια…. Αλλά τότε δεν ήξερα… τώρα ξέρω… Και μου φτάνει, μου είναι αρκετό. Γιατί έψαχνα την ομορφιά μακρυά από εμένα; Και δεν έβλεπα…την ομορφιά της καρδιάς μου; αλήθεια, πόσο όμορφη καρδιά έχω; Και πόσο πονόψυχη; Μου έδειχνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο αυτό που δεν μπορούσα να δω… αλλά δεν μπορούσα, δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω την ίδια μου την καρδιά στο φως της ημέρας… Φοβόμουν. Αλλά τώρα ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο… Τώρα μπορώ να συνεχίσω! Και θα συνεχίσω! Χωρίς φόβο και δισταγμό. Γιατί τώρα ξέρω το μεγαλείο και την ομορφιά της ίδιας μου της ψυχής. Τώρα ξέρω τι μπορώ να δώσω και πόσο τυχερός θα είναι αυτός που θα καταφέρει να το εκλάβει και να το κατανοήσει. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος που κατάφερε να αποκαλύψει τα μυστικά της ίδιας του της καρδιάς…

«Τι κάνετε μέσα στη βροχή; Είστε καλά; Είδα το αυτοκίνητό σας στην άκρη του δρόμου και ανησύχησα…». Μια υπέροχη οπτασία ξεπρόβαλε ξαφνικά μπροστά μου. γιατί όταν αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα, τότε τα θαύματα γίνονται μπροστά στα μάτια σου… Σίγουρα θα έχεις διαβάσει τα μυστικά της καρδιάς σου. Σίγουρα….

Το καλοκαίρι άρχισε να φεύγει, και μαζί του να παίρνει όλη τη μαγεία που είχε κρυμμένη μέσα στην ψυχή μας. Οι επισκέψεις μου σε εσένα δεν έχουν σταματήσει να είναι τακτικές. Τώρα πια ξέρω. Και πιστεύω. Σε αυτό το ένα, το μοναδικό. Σ’ αγαπώ! Και η αγάπη μου για εσένα ξεχειλίζει από παντού! Δεν μπορώ να την συγκρατήσω, όχι ότι θέλω κι όλας. Οι γύρω μου με βλέπουν ευτυχισμένο και χαίρονται! Μπορώ να το καταλάβω πλέον. Όταν με βλέπουν χαρούμενο χαμογελούν κι εκείνοι. Τώρα πλέον έμαθα ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Κι όλα αυτά εξ αιτίας σου! Σε αυτή τη σκέψη και μόνο σε αγαπώ πιο πολύ! Ακόμα περισσότερο! Αλλά…. Δεν ξέρω που θα βάλω τόση αγάπη. Νοιώθω ότι είμαι γεμάτος μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, κι όμως, ακόμα βρίσκω μικρές διεξόδους, παραθυράκια ώστε να γεμίσω ακόμα πιο πολύ από εσένα. εσένα που αγαπώ και σέβομαι. Εσένα που με έκανες έναν άνθρωπο διαφορετικό και το χαίρομαι. Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά, οδηγός ήλιος έχει αρχίσει να βυθίζεται πίσω από αιματοβαμμένα σύννεφα. Η σκηνή μοιάζει να έχει βγει από κάποιο παραμύθι. Ένα παραμύθι που ξέρω ότι είναι τόσο αληθινό. Όσο είσαι κι εσύ. Τώρα πια, έμαθα να εκτιμώ τον χρόνο που βρίσκομαι μακρυά σου, το ίδιο με τον χρόνο που είμαστε μαζί και χαιρόμαστε αυτό που ζούμε! Γιατί χωρίς αυτόν δεν θα σε επιθυμούσα! Το ζήτημα είναι ότι σε επιθυμώ, από το πρώτο λεπτό που έχεις φύγει μακρυά μου…. Πότε θα ελευθερωθείς από τα δεσμά σου; Πότε θα γίνουμε ένα για πάντα; Πρέπει να πάρω την κατηφόρα, να κατέβω μέχρι τη αμμουδιά που σε λίγο θα κάνεις την εμφάνισή σου. Σταματάω να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο. Μόνο εσύ, στο μυαλό, στην καρδιά, και πάνω από όλα, στην ψυχή…..


«Καλώς ήρθες» μου λες και όλα μοιάζουν να είναι γιορτή!

Ο Δρόμος Προς το όνειρο...

«Ποιος είναι ο δρόμος προς το όνειρο;». Είναι το πρώτο πράγμα που σε ρωτάω όταν σε βλέπω το επόμενο βράδυ. Όπως κάθε βράδυ τα τελευταία βράδια! «Ο δικός μου δρόμος, είναι κάθε μέρα μια μεγάλη λεωφόρος προς την ευτυχία! Μα καλά ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι είμαι δικιά σου; Πόσο δύσκολο είναι να το χωνέψεις πια;». πόσο όμορφα τα κάνεις και φαίνονται όλα… με κάνεις να θέλω να αγαπήσω μέχρι θανάτου και τον χειρότερό μου εχθρό. Με κάνεις να θέλω να ζητήσω συγνώμη σε όλους όσους δε μπορούσα να το κάνω μέχρι τώρα…. Με κάνεις…. Καλύτερο άνθρωπό. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι μπορώ να το καταλάβω. Και αυτό με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένο. Με φέρνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά σου. Με μεταφέρει μέσα από ένα δρόμο. Το δρόμο της ευτυχίας. Οι αμυγδαλιές έχουν ανθίσει και έχουν στρώσει αυτοβούλως το δρόμο με τα υπέροχα πέταλά τους. Θυσία στην ομορφιά της φύσης. Θυσία που μέσα από αυτή θα γεννηθεί κάτι καινούριο. Κάτι το υπέροχο, κάτι το θαυματουργό. Η ζωή! Και μέσα από αυτή; Το ακόμα πιο υπέροχο θαύμα της αγάπης. Και όλα θα γίνουν όπως πριν. «Πριν;» με ρωτάς… «Πότε πριν;» «Πριν χωριστούμε και γίνουν το ένα δύο. Μεγάλη θυσία. Αλλά μέσα από αυτή γνωρίζουμε την υπέρτατη ευτυχία….». «Και τι υπάρχει πίσω από αυτό τον πεταλόστρωτο δρόμο; Στο τέλος τι θα αντικρίσουμε;». «Τι περιμένεις να δεις;»……… σωπαίνεις. Δεν με καταλαβαίνεις πλέον; Με αγχώνεις ακόμα περισσότερο. Αφού με έχεις κάνει να θέλω αυτά που κάποτε δεν ήθελα ούτε να τα ονειρευτώ. Γιατί ακόμα και το όνειρο ήταν οδυνηρό… «Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω αυτόν το δρόμο. Υπάρχει και είναι αληθινός. Αλλά δεν είναι κοντά στην παραλία. Και δεν αξίζει να τον δεις με το φως του φεγγαριού. Είναι τόσο πραγματικό και αληθινό και τόσο όμορφο από μόνο του που δε χρειάζεται το αλουμινένιο φως του φεγγαριού.»….Σωπαίνεις ξανά…… «Σου υπόσχομαι ότι κάποια μέρα θα με πας σε αυτόν το δρόμο. Το δρόμο προς την ευτυχία. Μου υπόσχεσαι ότι κάποια μέρα που θα μπορούμε θα με πας;»…»Ξέρεις ότι εάν ήταν στο χέρι μου θα πηγαίναμε ακόμα και τώρα!»… «Όχι!» μου λες, «οι αμυγδαλιές ανθίζουν το χειμώνα. Ακόμα έχουμε καλοκαίρι… ο δρόμος δεν έχει στρωθεί ακόμα. Ίσως το όνειρο δεν μας ανοίξει τα μυστικά του. Ίσως…δε μας δεχτεί… εάν δεν είναι όλα έτσι όπως τα έχεις φανταστεί, δε πρόκειται να πάρεις ποτέ αυτό που θέλεις να πάρεις. Και ας είσαι κάθε μέρα εκεί πέρα και χάσεις μόνο μερικές στιγμές. Εάν ήταν να σου φανερωθεί μέσα σε αυτές τις στιγμές, όσο και να περιμένεις δεν πρόκειται ποτέ να έρθει αυτό που περιμένεις. Θα χάσεις όλη σου τη ζωή στο να περιμένεις κάτι που έφυγε ανεπιστρεπτί. Ή στοχεύεις σε άλλο όνειρο. Αλλά….αξίζει;…» Αυτό λες και φεύγεις και πάλι για άλλα μέρη, καθώς ο φωτεινός δίσκος της ημέρας άρχισε να κινείται και να ρίχνει τα πύρινα βέλη του προς όλες τις κατευθύνσεις….


Η υπόσχεσή σου, όμως είναι υπόσχεση και δεν έχω παρά να την πιστέψω…
Και την πιστεύω, όπως πιστεύω ότι με αγαπάς….

Σήμερα ήρθα πολύ πιο νωρίς από το κανονικό. Ήθελα να θαυμάσω τον υπέροχο ήλιο να δύει και να χαρίζει στην θέση του τα υπέροχα αστέρια που γεμίζουν τον ουρανό, που χωρίς αυτά, θα ήταν πολύ μοναχικός και απόμακρος. «Τα αστέρια μας κάνουν να συνεχίζουμε..» μου λες καθώς έχεις σκύψει κάτω από το κεφάλι μου και ανασαίνεις βαριά, λες και προσπαθείς να περάσεις τα σωθικά και να φτάσεις στην καρδιά και την ψυχή μου που είναι πλημμυρισμένα με εσένα. «Τα αστέρια θα μου δείχνουν πάντα το δικό σου γλυκό πρόσωπο…» σου απαντώ και δεν περιμένω να πάρω ανταπόκριση από εσένα. «Μ’ αγαπάς;», είναι το μόνο που μπορώ να ρωτήσω αυτή τη στιγμή, χωρίς να είμαι σίγουρος για την απάντηση. Αλλά η απάντηση δεν έρχεται από τα χείλη σου. Δεν μου απαντάς και με βάζεις σε υποψίες. Μήπως είσαι όνειρο; Και πάλι, το όνειρό μου γιατί θέλει να με ρίξει στα τάρταρα με μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ και που είναι ακόμα χειρότερο από μια αρνητική απάντηση που τελικά όμως ήρθε…
«Πάμε για ένα μπανάκι» μου λές και αμέσως βουτάς στα νερά της θάλασσας. Βγαίνουμε εξουθενωμένοι και καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως είμαστε έτσι βρεγμένοι και αγκαλιαζόμαστε. «Τα αστέρια συμβολίζουν τις δικές μας ελπίδες. Τις ανεκπλήρωτες ευχές που ελπίζουμε να πραγματοποιηθούν με το πέρας της ζωής του αστεριού που του εναποθέσαμε την ψυχή μας». Αυτή είναι η απάντηση σου στο δικό μου ερώτημα. «Και το δικό μου αστέρι; Βρίσκεται ακόμα στον ουρανό; Ή μήπως έχει κάνει τον κύκλο του;» Και τότε, σαν να μας άκουσε, ένα αστέρι έπεσε… Και μαζί του παρέσυρε μια υπέροχη ασημένια ουρά που το έκανε εμφανές. «Μόλις πραγματοποιήθηκε μια ευχή.» μου λες και με καθηλώνεις για μια ακόμα φορά. Η επικοινωνία μας είναι ανεπανάληπτη! Προτού πω αυτό που θέλω το ακούω από τα δικά σου υπέροχα χείλη. Και ο χρόνος πέρασε ανέλπιστα γρήγορα για μία ακόμα βραδιά. Κι εσύ πάλι φεύγεις μακρυά μου. φεύγεις και πάλι… Ένα πράγμα σε ρωτάω μόνο αυτή τη φορά. «Μ’ αγαπάς;» και μου απαντάς: «Αυτό ήταν το δικό μας αστέρι που έπεσε. Ήταν η δική μας ευχή. Ο δικός μας πόθος που εκπληρώθηκε και εκπληρώνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Ακόμα να το καταλάβεις; Το ερώτημα δεν ήταν εάν σε αγαπώ εγώ! Αυτό είναι αυτονόητο! Γι' αυτό το λόγο γεννήθηκα…για…να σε αγαπάω…»

Κι αμέσως εξαφανίζεσαι από μπροστά μου, καθώς αυτό που δεν ήθελα να έρθει ποτέ κατέφθασε… Το αιματοβαμμένο πρωινό, από τις πρώιμες ακτίνες του οδηγού Ήλιου…



Κάθε μέρα σε αγαπώ πιο πολύ!
Και κάθε μέρα με γεμίζεις με όλο και περισσότερα ερωτήματα…

Συνέχεια.... (Στην χώρα των ψευδαισθήσεων)

Ο ήχος που μοιάζει να έρχεται από τόσο μακρυά. Και στην πραγματικότητα βγαίνει μέσα από τα σωθικά μου. κάτι απροσδιόριστο συμβαίνει και δεν μπορώ να του δώσω λογική εξήγηση. Γιατί έπαψα προ πολλού να είμαι λογικός. Η αγάπη μας κάνει τρελούς. Έτσι λένε και έχουν δίκιο. Το μόνο που βλέπω παντού είναι αυτές οι υπέροχες μπλε χάντρες που διακοσμούν το αλαβάστρινο πρόσωπό σου. Ένα χαμόγελό σου, και έχω ξεχάσει κάθε τι που με περιβάλλει. Και μέσα σε αυτόν τον ατελείωτο κόσμο υπάρχω μόνο εγώ κι εσύ. Οι άλλοι δεν με ενδιαφέρουν. Γιατί δεν σε έχουν. Δεν σε είχαν και δεν θα ξέρουν ποτέ τι εννοώ με αυτά που λέω. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Το θρόισμα των φύλλων μου υπενθυμίζει τα βήματά σου. Έρχεσαι αργά, αλλά σταθερά. Το υπέροχα σμιλευμένο σώμα σου ακολουθεί τις ταλαντώσεις της φύσης. Τα κύματα στρώνουν χαλί για να σε προϋπαντήσουν. Όλοι υποκλίνονται στην ομορφιά σου. Έρχεσαι. Αισθάνομαι την ανάσα σου, πανάλαφρη κοντά μου. θα ορκιζόμουν ότι την αγγίζω. Ύστερα, αλλάζεις πορεία. Οδεύεις προς τη θάλασσα. Με παρακινείς να σε ακολουθήσω. «Θα μου χαρίσεις αυτήν τη στιγμή της αιωνιότητας;» με ρωτάς με μια πρωτόγνωρη απορία για εσένα. ας ήξερες ότι έχω ήδη χαρίσει όλες μου τις στιγμές για ένα σου μόνο βλέμμα…. Σε έχω αγκαλιά, σε κρατώ μέσα μου. όλα έχουν αλλάξει. Είμαστε ένα. Τώρα πραγματικά ο χρόνος έχει σταματήσει. Αλλά… το φεγγάρι ζηλεύει για την απέραντη τύχη μου και από το γνωστό ασημί χρώμα που χαρίζει στα όνειρά μου, έχει γίνει κόκκινο. Αργότερα καταλαβαίνω ότι δεν είναι πια το φεγγάρι, αλλά ο οδηγός Ήλιος. Το φεγγάρι έχει φύγει εδώ και ώρες μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας. «Πρέπει να φύγω» μου λέει. «Κάτσε λίγο παραπάνω να δούμε μαζί την ανατολή.» έχω γίνει επίμονος, σχεδόν προστακτικός! Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα. «Όχι! Θα χαλάσουν όλα!» μου λες, με μια φωνή έτοιμη να κλάψει. «πολύ καλά λοιπόν, υποσχέσου μου μόνο ότι θα έρθεις και αύριο!» Η απάντησή σου με συνταράσσει. «Εγώ είμαι πάντα μαζί σου. Με κουβαλάς σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Και τώρα πια ξέρω πως νοιώθεις. Μην φοβάσαι» μου λες, «έχε πίστη, και τα θαύματα δεν θα αργήσουν να έρθουν…» αχ και να ήξερες…. «Τα θαύματα έχουν ήδη αρχίσει να φανερώνονται αγάπη μου γλυκιά» αλλά ποτέ δεν ακούει τις τελευταίες μου λέξεις. Έχει εξαφανιστεί προτού οι πρώτες καθαρές ακτίνες του ηλίου έχουν ξεπροβάλει. Και με αφήνει και πάλι μόνο μου. κι εγώ ξανά δακρύζω. Και αναγεννούμαι, και γίνομαι και πάλι άλλος άνθρωπος ξανά. Μόνο η επιθυμία μου μένει η ίδια. Η επιθυμία μου για εσένα… Οι πρώτοι επισκέπτες της ημέρας κάνουν την εμφάνισή τους! Τα πουλιά της αισιοδοξίας πετούν πάνω από το κεφάλι μου. αλλά εγώ είμαι πολύ σκυφτός για να μπορέσω να λάβω τα μηνύματά τους….

Φεύγω πάλι λοιπόν,
Γνωρίζοντας αυτή τη φορά
Κάτι παραπάνω απ’ ότι ήξερα εχθές. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο…
Αλλά ακόμα κλαίω…
Γιατί Σ’ αγαπώ…

Μαζί στη χώρα των ψευδαισθήσεων (2)

Σε ακούω, αλλά δεν μπορώ να καθορίσω την κατεύθυνση της φωνής σου. Σε νοιώθω, αλλά δε μπορώ να αντικρίσω την μορφή σου. Και όλο και θαμπώνεις μέσα μου, και ξεθωριάζεις. Γιατί η λήθη καταστρέφει τα πάντα γύρω μας. Έτσι και εσένα. Σε πήρε μακρυά από εμένα και με ανάγκαζε να ονειρεύομαι για να σε θυμάμαι. Όλοι με περνάνε για τρελό. Ίσως είμαι τρελός που επιμένω σε ένα όνειρο! Αλλά ήσουν…τόσο…αληθινή! Δεν μπορεί να ήσουν ψέμα. Το φεγγαρόφωτο, η θάλασσα, όλα, όλα ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου… Και η φωνή σου όλο και γίνεται μακρινή. Και η παρουσία σου όλο και λιγότερη αισθητή. Και πέφτω στα όνειρα για να σε δω, και βλέπω εφιάλτες. Δεν βλέπω εσένα και οι εφιάλτες συνεχίζουν να επιμένουν. Και όταν ξυπνάω, πάλι σε εφιάλτες ζω… όλα με κατατρέχουν. Τι μου έχεις κάνει μάγισσα και δε μπορώ να ζήσω χωρίς τη σκέψη σου; Την ανάσα σου; Τη φωνή σου που όλο και γίνεται πιο αμυδρή. Καταρρέω. Πέφτω στο χώμα και αρχίζω να το ποτίζω με τα δάκρυά μου. τα δάκρυα που χύνω για εμένα. Δάκρυα μιας αιώνιας αγάπης και ευγνωμοσύνης. Σ’ ευχαριστώ! Γιατί χωρίς εσένα δεν θα ήξερα τι σημαίνει να ζεις, να αναπνέεις να υπάρχεις και να χαίρεσαι αυτό που κάνεις! Και όλο και εξαφανίζεσαι. Και τα δάκρυα γίνονται όλο και πιο συχνά. Γιατί έχεις φύγει. Και δεν είμαι πια μαζί σου. Και όλα μου μοιάζουν τραπουλόχαρτα που καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Ένα ντόμινο που άρχισε την καθοδική του πορεία και κανένας πια δε μπορεί να το σταματήσει. Όπως το φεγγάρι που χάρισε την αστραφτερή του μορφή, έτσι κι εσύ άφησες το στίγμα σου σε όλα όσα άγγιξες. Όλα σε φωνάζουν, σε αναζητούν. Αδημονούν για ένα σου και όνο βλέμμα ένα χαμόγελο, κάτι από εσένα. Ακόμα και αν είναι ψέμα. Και η θάλασσα ματώνει και πάλι από τον οδηγό ήλιο. Κι εμένα με βρίσκει και πάλι το ξημέρωμα στη θάλασσα, βρεγμένο μα όχι ευτυχισμένο. Πέρασες και δεν μου μίλησες. και την ψυχή μου την επλήγωσες. Δεν θέλω πια να εξαρτώμαι από εσένα. Μα τώρα πια, δεν ξέρω τι άλλο να είμαι…

Η πρώτη μέρα που δε φάνηκες
Και η ζωή μου μοιάζει ήδη κενή και άχρωμη…
Μην με εγκαταλείψεις,
Σ αγαπώ