Σήμερα ήρθα πολύ πιο νωρίς από το κανονικό. Ήθελα να θαυμάσω τον υπέροχο ήλιο να δύει και να χαρίζει στην θέση του τα υπέροχα αστέρια που γεμίζουν τον ουρανό, που χωρίς αυτά, θα ήταν πολύ μοναχικός και απόμακρος. «Τα αστέρια μας κάνουν να συνεχίζουμε..» μου λες καθώς έχεις σκύψει κάτω από το κεφάλι μου και ανασαίνεις βαριά, λες και προσπαθείς να περάσεις τα σωθικά και να φτάσεις στην καρδιά και την ψυχή μου που είναι πλημμυρισμένα με εσένα. «Τα αστέρια θα μου δείχνουν πάντα το δικό σου γλυκό πρόσωπο…» σου απαντώ και δεν περιμένω να πάρω ανταπόκριση από εσένα. «Μ’ αγαπάς;», είναι το μόνο που μπορώ να ρωτήσω αυτή τη στιγμή, χωρίς να είμαι σίγουρος για την απάντηση. Αλλά η απάντηση δεν έρχεται από τα χείλη σου. Δεν μου απαντάς και με βάζεις σε υποψίες. Μήπως είσαι όνειρο; Και πάλι, το όνειρό μου γιατί θέλει να με ρίξει στα τάρταρα με μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ και που είναι ακόμα χειρότερο από μια αρνητική απάντηση που τελικά όμως ήρθε…
«Πάμε για ένα μπανάκι» μου λές και αμέσως βουτάς στα νερά της θάλασσας. Βγαίνουμε εξουθενωμένοι και καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως είμαστε έτσι βρεγμένοι και αγκαλιαζόμαστε. «Τα αστέρια συμβολίζουν τις δικές μας ελπίδες. Τις ανεκπλήρωτες ευχές που ελπίζουμε να πραγματοποιηθούν με το πέρας της ζωής του αστεριού που του εναποθέσαμε την ψυχή μας». Αυτή είναι η απάντηση σου στο δικό μου ερώτημα. «Και το δικό μου αστέρι; Βρίσκεται ακόμα στον ουρανό; Ή μήπως έχει κάνει τον κύκλο του;» Και τότε, σαν να μας άκουσε, ένα αστέρι έπεσε… Και μαζί του παρέσυρε μια υπέροχη ασημένια ουρά που το έκανε εμφανές. «Μόλις πραγματοποιήθηκε μια ευχή.» μου λες και με καθηλώνεις για μια ακόμα φορά. Η επικοινωνία μας είναι ανεπανάληπτη! Προτού πω αυτό που θέλω το ακούω από τα δικά σου υπέροχα χείλη. Και ο χρόνος πέρασε ανέλπιστα γρήγορα για μία ακόμα βραδιά. Κι εσύ πάλι φεύγεις μακρυά μου. φεύγεις και πάλι… Ένα πράγμα σε ρωτάω μόνο αυτή τη φορά. «Μ’ αγαπάς;» και μου απαντάς: «Αυτό ήταν το δικό μας αστέρι που έπεσε. Ήταν η δική μας ευχή. Ο δικός μας πόθος που εκπληρώθηκε και εκπληρώνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Ακόμα να το καταλάβεις; Το ερώτημα δεν ήταν εάν σε αγαπώ εγώ! Αυτό είναι αυτονόητο! Γι' αυτό το λόγο γεννήθηκα…για…να σε αγαπάω…»

Κι αμέσως εξαφανίζεσαι από μπροστά μου, καθώς αυτό που δεν ήθελα να έρθει ποτέ κατέφθασε… Το αιματοβαμμένο πρωινό, από τις πρώιμες ακτίνες του οδηγού Ήλιου…



Κάθε μέρα σε αγαπώ πιο πολύ!
Και κάθε μέρα με γεμίζεις με όλο και περισσότερα ερωτήματα…