Ο Δρόμος Προς το όνειρο...

«Ποιος είναι ο δρόμος προς το όνειρο;». Είναι το πρώτο πράγμα που σε ρωτάω όταν σε βλέπω το επόμενο βράδυ. Όπως κάθε βράδυ τα τελευταία βράδια! «Ο δικός μου δρόμος, είναι κάθε μέρα μια μεγάλη λεωφόρος προς την ευτυχία! Μα καλά ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι είμαι δικιά σου; Πόσο δύσκολο είναι να το χωνέψεις πια;». πόσο όμορφα τα κάνεις και φαίνονται όλα… με κάνεις να θέλω να αγαπήσω μέχρι θανάτου και τον χειρότερό μου εχθρό. Με κάνεις να θέλω να ζητήσω συγνώμη σε όλους όσους δε μπορούσα να το κάνω μέχρι τώρα…. Με κάνεις…. Καλύτερο άνθρωπό. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι μπορώ να το καταλάβω. Και αυτό με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένο. Με φέρνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά σου. Με μεταφέρει μέσα από ένα δρόμο. Το δρόμο της ευτυχίας. Οι αμυγδαλιές έχουν ανθίσει και έχουν στρώσει αυτοβούλως το δρόμο με τα υπέροχα πέταλά τους. Θυσία στην ομορφιά της φύσης. Θυσία που μέσα από αυτή θα γεννηθεί κάτι καινούριο. Κάτι το υπέροχο, κάτι το θαυματουργό. Η ζωή! Και μέσα από αυτή; Το ακόμα πιο υπέροχο θαύμα της αγάπης. Και όλα θα γίνουν όπως πριν. «Πριν;» με ρωτάς… «Πότε πριν;» «Πριν χωριστούμε και γίνουν το ένα δύο. Μεγάλη θυσία. Αλλά μέσα από αυτή γνωρίζουμε την υπέρτατη ευτυχία….». «Και τι υπάρχει πίσω από αυτό τον πεταλόστρωτο δρόμο; Στο τέλος τι θα αντικρίσουμε;». «Τι περιμένεις να δεις;»……… σωπαίνεις. Δεν με καταλαβαίνεις πλέον; Με αγχώνεις ακόμα περισσότερο. Αφού με έχεις κάνει να θέλω αυτά που κάποτε δεν ήθελα ούτε να τα ονειρευτώ. Γιατί ακόμα και το όνειρο ήταν οδυνηρό… «Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω αυτόν το δρόμο. Υπάρχει και είναι αληθινός. Αλλά δεν είναι κοντά στην παραλία. Και δεν αξίζει να τον δεις με το φως του φεγγαριού. Είναι τόσο πραγματικό και αληθινό και τόσο όμορφο από μόνο του που δε χρειάζεται το αλουμινένιο φως του φεγγαριού.»….Σωπαίνεις ξανά…… «Σου υπόσχομαι ότι κάποια μέρα θα με πας σε αυτόν το δρόμο. Το δρόμο προς την ευτυχία. Μου υπόσχεσαι ότι κάποια μέρα που θα μπορούμε θα με πας;»…»Ξέρεις ότι εάν ήταν στο χέρι μου θα πηγαίναμε ακόμα και τώρα!»… «Όχι!» μου λες, «οι αμυγδαλιές ανθίζουν το χειμώνα. Ακόμα έχουμε καλοκαίρι… ο δρόμος δεν έχει στρωθεί ακόμα. Ίσως το όνειρο δεν μας ανοίξει τα μυστικά του. Ίσως…δε μας δεχτεί… εάν δεν είναι όλα έτσι όπως τα έχεις φανταστεί, δε πρόκειται να πάρεις ποτέ αυτό που θέλεις να πάρεις. Και ας είσαι κάθε μέρα εκεί πέρα και χάσεις μόνο μερικές στιγμές. Εάν ήταν να σου φανερωθεί μέσα σε αυτές τις στιγμές, όσο και να περιμένεις δεν πρόκειται ποτέ να έρθει αυτό που περιμένεις. Θα χάσεις όλη σου τη ζωή στο να περιμένεις κάτι που έφυγε ανεπιστρεπτί. Ή στοχεύεις σε άλλο όνειρο. Αλλά….αξίζει;…» Αυτό λες και φεύγεις και πάλι για άλλα μέρη, καθώς ο φωτεινός δίσκος της ημέρας άρχισε να κινείται και να ρίχνει τα πύρινα βέλη του προς όλες τις κατευθύνσεις….


Η υπόσχεσή σου, όμως είναι υπόσχεση και δεν έχω παρά να την πιστέψω…
Και την πιστεύω, όπως πιστεύω ότι με αγαπάς….