Το καλοκαίρι άρχισε να φεύγει, και μαζί του να παίρνει όλη τη μαγεία που είχε κρυμμένη μέσα στην ψυχή μας. Οι επισκέψεις μου σε εσένα δεν έχουν σταματήσει να είναι τακτικές. Τώρα πια ξέρω. Και πιστεύω. Σε αυτό το ένα, το μοναδικό. Σ’ αγαπώ! Και η αγάπη μου για εσένα ξεχειλίζει από παντού! Δεν μπορώ να την συγκρατήσω, όχι ότι θέλω κι όλας. Οι γύρω μου με βλέπουν ευτυχισμένο και χαίρονται! Μπορώ να το καταλάβω πλέον. Όταν με βλέπουν χαρούμενο χαμογελούν κι εκείνοι. Τώρα πλέον έμαθα ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Κι όλα αυτά εξ αιτίας σου! Σε αυτή τη σκέψη και μόνο σε αγαπώ πιο πολύ! Ακόμα περισσότερο! Αλλά…. Δεν ξέρω που θα βάλω τόση αγάπη. Νοιώθω ότι είμαι γεμάτος μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, κι όμως, ακόμα βρίσκω μικρές διεξόδους, παραθυράκια ώστε να γεμίσω ακόμα πιο πολύ από εσένα. εσένα που αγαπώ και σέβομαι. Εσένα που με έκανες έναν άνθρωπο διαφορετικό και το χαίρομαι. Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά, οδηγός ήλιος έχει αρχίσει να βυθίζεται πίσω από αιματοβαμμένα σύννεφα. Η σκηνή μοιάζει να έχει βγει από κάποιο παραμύθι. Ένα παραμύθι που ξέρω ότι είναι τόσο αληθινό. Όσο είσαι κι εσύ. Τώρα πια, έμαθα να εκτιμώ τον χρόνο που βρίσκομαι μακρυά σου, το ίδιο με τον χρόνο που είμαστε μαζί και χαιρόμαστε αυτό που ζούμε! Γιατί χωρίς αυτόν δεν θα σε επιθυμούσα! Το ζήτημα είναι ότι σε επιθυμώ, από το πρώτο λεπτό που έχεις φύγει μακρυά μου…. Πότε θα ελευθερωθείς από τα δεσμά σου; Πότε θα γίνουμε ένα για πάντα; Πρέπει να πάρω την κατηφόρα, να κατέβω μέχρι τη αμμουδιά που σε λίγο θα κάνεις την εμφάνισή σου. Σταματάω να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο. Μόνο εσύ, στο μυαλό, στην καρδιά, και πάνω από όλα, στην ψυχή…..


«Καλώς ήρθες» μου λες και όλα μοιάζουν να είναι γιορτή!