Αβατο

Σκέφτομαι, ζω, ελπίζω… Πόσες σκέψεις ξεπηδούν από το ατέρμονο του μυαλού, τις απέραντες θάλασσες του υποσυνείδητου και του ενσυνείδητου και γεμίζουν συνεχώς τις σελίδες που εντέχνως δεν αφήνουν να ξεφύγουν από την αιωνιότητα. Σκέφτομαι και όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο γρηγορότερα γεμίζουν αυτές οι λευκές, παρθένες σελίδες. Μπορούν να χάσουν την αγνότητά τους με αυτά που γράφω, μπορούν να παραμείνουν αγνές και να εκφράζουν ακόμα περισσότερο τις μεγαλύτερες αξίες που διέπουν την σημερινή κοινωνία. Πόσα έχω γράψει, και πόσα ακόμα θα γράψω! Υπάρχουν όμως… μερικά πράγματα τα οποία θα τα κρατήσω μέσα μου ακόμα και αν τα έχω εντοπίσει. Αυτά θα παραμείνουν στο άβατο, το κρυφό, το ωραίο. Γιατί φοβάσαι! Φοβάσαι ότι ακόμα και αν τα αποκαλύψεις με τον πιο όμορφο τρόπο που έχεις ποτέ σου αναλογιστεί, μπορεί ακόμα και τότε να απομυθοποιηθούν. Και τότε, τι γίνεται τότε; Το άβατο καταπατείται από ανελέητες ορδές που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ό,τι πρεσβεύει τη δική σου ζωή, χωρίς ίχνος οίκτου, αφήνοντας σε γυμνό και απροστάτευτο, ένα άβουλο και άκριτο ον. Εκτός….αν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις αυτές τις ορδές και όλες τις καταστροφές που θα επιφέρουν πάνω σε αυτά που τόσο αγαπάς και τα κρατάς…στο ‘ABATO...

Για όσα γράφτηκαν και όσα θα γραφτούν. Με πονάει αυτό αλλά το blog αυτό δεν μπορεί να παραμείνει άλλο ανοιχτό. Αυτό Είναι το τελευταίο του post για την ώρα, μέχρι να βρεθεί κάτι να γραφτεί εδώ μέσα. Οι ψευδαισθήσεις έχουν σταματήσει να έρχονται πλέον. Μου λοίπουν οι ψευδαισθήσεις, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Σας ευχαριστώ για τον ελάχιστο χρόνο που διαθέσατε για να διαβάσετε τα κείμενά μου, τις πρώτες μου προσπάθειες να βγάλω την ψυχή μου από το ABATO...... Από εδώ και στο εξής, θα με βρίσκετε στο άλλο μου blog, εκεί οι ψευδαισθήσεις Κατά κάποιο τρόπο συνεχίζονται (όταν ένας άνθρωπος έχει μάθει να ονειρεύεται δεν μπορείς να του κόψεις τόσο εύκολα τα όνειρά του!)

Αντίο Άγγελε....

Ήταν κάποτε ένας άγγελος. Ένας πολύ όμορφος άγγελος... Που η μοίρα του ήταν να έρθει στη γη. Στη γη για να δώσει δύναμη στους ανθρώπους που την είχαν ανάγκη.... Αλλά ο Άγγελος δεν παραπονιόταν. Του άρεσε η ζωή στη γη... Μόνο που...μερικές φορές επιθυμούσε τα φτερά που είχε χάσει. Τα φτερά που τον έπαιρναν μακρυά από αυτά που δεν μπορούσε να αντέξει ούτε ο ίδιος. Βαρύ το φορτίο... Αυτός ο άγγελος μας έμαθε πως να πολεμάμε όλα όσα μας φαίνονται φαινομενικά τόσο σημαντικά και που στην ουσία είναι ανύπαρκτα... Μας έμαθε ότι ακόμα και ένα χαμόγελο μια παρηγοριά τη δύσκολη στιγμή είναι πιο σημαντική απ οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Μας έμαθε ότι η ανθρωπιά κρύβεται πολλές φορές από το δαίμονα των χρημάτων. Η ζωή δε είναι ρόδινη και ονειρικά πλασμένη όπως θα επιθυμούσαμε πολλοί-και μέσα σε αυτούς ο Άγγελος- αλλά κρύβει μέσα της μεγάλη σαπίλα και δυσοσμία. Αλλά ο άγγελος εξακολουθούσε να χαίρεται τη ζωή του, ακόμα και χωρίς τα φτερά του που μερικές φορές τα νοσταλγούσε... κι εκεί που μετά από καιρό είχε αρχίσει να βγάζει και πάλι τις φτερούγες του και να είναι έτοιμος να πετάξει μακρυά μετά από τόσο καιρό ταλαιπωρίας πάνω στη γη, οι άνθρωποι-καταραμένη φάρα- έρχονται και της τα κόβουν σύριζα.... και δεν υπάρχει μεγάλη ελπίδα να ξαναπετάξει... Αλλά ούτε και τότε η Άγγελος το έβαλε κάτω! Ακόμα και τότε, ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα πετάξει μακρυά και καρτερούσε υπομονετικά.... Δάκρυα δεν κυλούσαν από το μάτια του. Έκλαιγε η βροχή γι αυτόν. Και κάποια στιγμή, ο άγγελος έφυγε από αυτόν τον κόσμο που τον ταλαιπωρούσε με τόσο βάναυσο τρόπο και που ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει ΠΟΤΕ! Τώρα πετάει! Έχει ολόχρυσα φτερά και μέσα του προστατεύει όλους όσοι του στάθηκαν ή προσπάθησαν με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί ύστερα από όλα όσα πέρασε ποτέ δε ζήτησε περισσότερα από την ελευθερία του και την χαρά ακόμα και του κόσμου που του στέρησε όλα όσα επιθυμούσε.... Μετά από τριάντα χρόνια ξανασηκώνεται μόνος του, ξαναπετά, ξαναΖΕΙ!

Αμαλία Καλιβυνού θα μας λείψεις...


Σε ευχαριστούμε για όλα τα μαθήματα ανθρωπιάς και ηθικής μας δίδαξες και ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να βρήκες επιτέλους τα φτερά που σου στερήσαμε με τόσο άδικο τρόπο....

Οι στίχοι και το τραγουδάκι που θα παίζει είναι αφιερωμένο σε εσένα....

There's no one in town I know
You gave us some place to go.
I never said thank you for that.
I thought I might get one more chance.
What would you think of me now,
so lucky, so strong, so proud?
I never said thank you for that,
now I'll never have a chance.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
So what would you think of me now,
so lucky, so strong, so proud?
I never said thank you for that,
now I'll never have a chance.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
May angels lead you in.
May angels lead you in.
And if you were with me tonight,
I'd sing to you just one more time.
A song for a heart so big,
god wouldn't let it live.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
May angels lead you in.
Hear you me my friends.
On sleepless roads the sleepless go.
May angels lead you in.
May angels lead you in.

Αναμένω!

Άναμένω....

να έρθουν όλα όσα ονειρεύομαι!

όλα όσα θα με ευχαριστήσουν....

όλα όσα ΘΑ ΖΗΣΩ!

Μα πάνω απ' όλα.....

.....αναμένω τον ήλιο!

...για να ζεστάνει το πρόσωπο και την ψυχή μου!

και το γαλάζιο της θάλασσας να μας γαληνέψει.....

.... καθώς θα συναντά το μπλε του ουρανού!

(Ας μπει λίγο χρώμα στην καρδιά και πανω απ' όλα στην ψυχή μας!)

Υ.Γ. Ilias today feels optimistic!

Very optimistic!

I hope you do deel the same!

(Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε το καινούριο τραγούδι της Σηακιρα με τον Sanz: Te lo agradezco pero no... μακάρι ναμ πορούσα να το έχω στο blog αλλά ασόψεται η απλή pstn που μου τα χαλάει! Καλή εβδομάδα να έχουμε!)

The Simplicity of silence

Αναζήτηση, αναμονή. Τι ψάχνω; Τι θέλω να βρω; Αναζήτηση και μετά σιωπή. Μήπως θα ήταν κάτι άλλο προτιμότερο από την σιωπή; Ίσως και να ήταν. Ίσως και όχι. Πόσες σκέψεις ήρθαν και χάθηκαν μέσα στην ριπή ενός οφθαλμού. Πόσα όνειρα γκρεμίστηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα. Και πόσα δευτερόλεπτα σε πήρε για να τα συνειδητοποιήσεις όλα αυτά… Πόσο εύκολο είναι να χαθείς μέσα στη δίνη του χρόνου. Πόσο δύσκολο είναι να βγεις από εκεί. Όχι επειδή το επέλεξες, ούτε γιατί σου το επέβαλλαν. Αλλά επειδή έτσι είναι. Αυτό, δεν μπορείς να το αλλάξεις. Όσο ριξηκέλεθος και αν είσαι. Nature can’t be tamed…

Από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχω δει...

Του χρόνου η φθορά....

Νόμιζα πως θα ρθεις σαν αστέρι από μακρυά
πως θα λούσεις τη ζωή μου φως και ζεστασιά
μα ήρθες σα βροχούλα, σαν σταγόνα και κυλάς
κάθε μέρα πιο βαθειά μου και με ξεδιψάς
κι ολοένα στη ζωή μου μπαίνει και σκορπάς
όλα τα εγώ μου και τους φόβους μου νικάς

Κι αν μια μέρα που θα φύγεις νοιώσω μοναξιά
θα ναι που θα πρέπει να γυρίσω στα παλιά
μα όλα αυτά που χεις δώσει θα ναι μια ευχή
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί

Νόμιζα η αγάπη είναι θάλασσα βαθειά
ό,τι κρύβει η γη είναι αυτό που ο καθένας μας ζητά
κι ήρθες αεράκι που φυσάει στα μαλλιά
μου δωσες ανάσα στα δικά μου τα φτερά
κι όσο στο μυαλό μου μπαίνεις και χαμογελάς
δίνεις νόημα στο χρόνο και τον σταματάς

Κι αν μια μέρα που θα φύγεις νοιώσω μοναξιά
θα ναι που θα πρέπει να γυρίσω στα παλιά
μα όλα αυτά που μου χεις δώσει θα ναι μια ευχή
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί
πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί....

Αφιερωμένο σε μια κοπέλα που αν και δεν είναι μαζί μου αυτή τη στιγμή, εγώ κέρδισα μαζί της μερικές αθάνατες στιγμές. Στιγμές που του χρόνου η φθορά δεν πρόκειται ποτέ να αγγίξει.... Και στιγμές που ελπίζω να νοιώθει κι εκείνη το ίδιο....

Το τραγούδι είναι της Ηρούς Λεχουρίτη...

Έχει αρχίσει να βρέχει, μικρές δροσερές ψιχάλες που μουσκεύουν τα ρούχα μας. Η αίσθηση που προσφέρουν είναι μοναδική. Με κοιτάς και χαμογελάς. Τα κατάξανθα μαλλιά σου έχουν βραχεί. Φαίνεσαι τόσο οικεία σε αυτή τη κατάσταση. Πόσο λίγος αισθάνομαι για την δική σου αγάπη. Σε κοιτώ και μειδιώ. Το πανέμορφο πρόσωπό σου παίρνει μια έκφραση απορίας: «Τι είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς τόσο υπέροχα;»… Θέλει και ερώτημα; «Εσύ φυσικά…»
Καθόμαστε μαζί στην αμμουδιά. Και αισθανόμαστε την βροχή να μαστιγώνει τα σώματά μας όλο και με ταχύτερούς ρυθμούς. Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ ότι δεν θα σε δω ποτέ με την ανατολή του ηλίου. Έχει αρχίσει να ξεπροβάλει τις πρώτες ακτίνες οι οποίες σκίζουν ελαφριά τα σύννεφα που προσφέρουν την αναζωογονητική αύρα τους. Δεν λέω τίποτα. Απλώς περιμένω να σε δω να φεύγεις και να με χαιρετάς… Αλλά εσύ είσαι τόσο, μα τόσο απρόβλεπτη!

«Σήμερα θέλω να με πας στις αμυγδαλιές, να δω τι κρύβουν στο τέλος του διαδρόμου που έχουν αυτοβούλως στρώσει με τους ανθούς τους». «Μα δεν καταλαβαίνω, εσύ ποτέ δεν ήθελες να μείνουμε μαζί το πρωί. Και το σεβάστηκα! Μάλιστα αυτή τη στιγμή ήμουν έτοιμος να σου πω ότι δε με νοιάζει εάν θα σε δω ποτέ στο φως της υπέροχης ημέρας!» Και τότε καταλαβαίνω. Η ομορφιά που υπέθετα ότι είναι τόσο μακρυά μου, είναι τόσο μα τόσο κοντά μου. «Είσαι!»… «Ναι…» μου απαντάς… και τότε δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Νοιώθω ότι είμαι ένας τρελός, ένας παρανοϊκός άνθρωπος που η αθλιότητα της ψυχής του τον έχει παρασύρει σε αυτά τα μονοπάτια…. Αλλά τότε δεν ήξερα… τώρα ξέρω… Και μου φτάνει, μου είναι αρκετό. Γιατί έψαχνα την ομορφιά μακρυά από εμένα; Και δεν έβλεπα…την ομορφιά της καρδιάς μου; αλήθεια, πόσο όμορφη καρδιά έχω; Και πόσο πονόψυχη; Μου έδειχνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο αυτό που δεν μπορούσα να δω… αλλά δεν μπορούσα, δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω την ίδια μου την καρδιά στο φως της ημέρας… Φοβόμουν. Αλλά τώρα ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο… Τώρα μπορώ να συνεχίσω! Και θα συνεχίσω! Χωρίς φόβο και δισταγμό. Γιατί τώρα ξέρω το μεγαλείο και την ομορφιά της ίδιας μου της ψυχής. Τώρα ξέρω τι μπορώ να δώσω και πόσο τυχερός θα είναι αυτός που θα καταφέρει να το εκλάβει και να το κατανοήσει. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος που κατάφερε να αποκαλύψει τα μυστικά της ίδιας του της καρδιάς…

«Τι κάνετε μέσα στη βροχή; Είστε καλά; Είδα το αυτοκίνητό σας στην άκρη του δρόμου και ανησύχησα…». Μια υπέροχη οπτασία ξεπρόβαλε ξαφνικά μπροστά μου. γιατί όταν αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα, τότε τα θαύματα γίνονται μπροστά στα μάτια σου… Σίγουρα θα έχεις διαβάσει τα μυστικά της καρδιάς σου. Σίγουρα….

Το καλοκαίρι άρχισε να φεύγει, και μαζί του να παίρνει όλη τη μαγεία που είχε κρυμμένη μέσα στην ψυχή μας. Οι επισκέψεις μου σε εσένα δεν έχουν σταματήσει να είναι τακτικές. Τώρα πια ξέρω. Και πιστεύω. Σε αυτό το ένα, το μοναδικό. Σ’ αγαπώ! Και η αγάπη μου για εσένα ξεχειλίζει από παντού! Δεν μπορώ να την συγκρατήσω, όχι ότι θέλω κι όλας. Οι γύρω μου με βλέπουν ευτυχισμένο και χαίρονται! Μπορώ να το καταλάβω πλέον. Όταν με βλέπουν χαρούμενο χαμογελούν κι εκείνοι. Τώρα πλέον έμαθα ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Κι όλα αυτά εξ αιτίας σου! Σε αυτή τη σκέψη και μόνο σε αγαπώ πιο πολύ! Ακόμα περισσότερο! Αλλά…. Δεν ξέρω που θα βάλω τόση αγάπη. Νοιώθω ότι είμαι γεμάτος μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, κι όμως, ακόμα βρίσκω μικρές διεξόδους, παραθυράκια ώστε να γεμίσω ακόμα πιο πολύ από εσένα. εσένα που αγαπώ και σέβομαι. Εσένα που με έκανες έναν άνθρωπο διαφορετικό και το χαίρομαι. Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά, οδηγός ήλιος έχει αρχίσει να βυθίζεται πίσω από αιματοβαμμένα σύννεφα. Η σκηνή μοιάζει να έχει βγει από κάποιο παραμύθι. Ένα παραμύθι που ξέρω ότι είναι τόσο αληθινό. Όσο είσαι κι εσύ. Τώρα πια, έμαθα να εκτιμώ τον χρόνο που βρίσκομαι μακρυά σου, το ίδιο με τον χρόνο που είμαστε μαζί και χαιρόμαστε αυτό που ζούμε! Γιατί χωρίς αυτόν δεν θα σε επιθυμούσα! Το ζήτημα είναι ότι σε επιθυμώ, από το πρώτο λεπτό που έχεις φύγει μακρυά μου…. Πότε θα ελευθερωθείς από τα δεσμά σου; Πότε θα γίνουμε ένα για πάντα; Πρέπει να πάρω την κατηφόρα, να κατέβω μέχρι τη αμμουδιά που σε λίγο θα κάνεις την εμφάνισή σου. Σταματάω να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο. Μόνο εσύ, στο μυαλό, στην καρδιά, και πάνω από όλα, στην ψυχή…..


«Καλώς ήρθες» μου λες και όλα μοιάζουν να είναι γιορτή!