Αβατο

Σκέφτομαι, ζω, ελπίζω… Πόσες σκέψεις ξεπηδούν από το ατέρμονο του μυαλού, τις απέραντες θάλασσες του υποσυνείδητου και του ενσυνείδητου και γεμίζουν συνεχώς τις σελίδες που εντέχνως δεν αφήνουν να ξεφύγουν από την αιωνιότητα. Σκέφτομαι και όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο γρηγορότερα γεμίζουν αυτές οι λευκές, παρθένες σελίδες. Μπορούν να χάσουν την αγνότητά τους με αυτά που γράφω, μπορούν να παραμείνουν αγνές και να εκφράζουν ακόμα περισσότερο τις μεγαλύτερες αξίες που διέπουν την σημερινή κοινωνία. Πόσα έχω γράψει, και πόσα ακόμα θα γράψω! Υπάρχουν όμως… μερικά πράγματα τα οποία θα τα κρατήσω μέσα μου ακόμα και αν τα έχω εντοπίσει. Αυτά θα παραμείνουν στο άβατο, το κρυφό, το ωραίο. Γιατί φοβάσαι! Φοβάσαι ότι ακόμα και αν τα αποκαλύψεις με τον πιο όμορφο τρόπο που έχεις ποτέ σου αναλογιστεί, μπορεί ακόμα και τότε να απομυθοποιηθούν. Και τότε, τι γίνεται τότε; Το άβατο καταπατείται από ανελέητες ορδές που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ό,τι πρεσβεύει τη δική σου ζωή, χωρίς ίχνος οίκτου, αφήνοντας σε γυμνό και απροστάτευτο, ένα άβουλο και άκριτο ον. Εκτός….αν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις αυτές τις ορδές και όλες τις καταστροφές που θα επιφέρουν πάνω σε αυτά που τόσο αγαπάς και τα κρατάς…στο ‘ABATO...

Για όσα γράφτηκαν και όσα θα γραφτούν. Με πονάει αυτό αλλά το blog αυτό δεν μπορεί να παραμείνει άλλο ανοιχτό. Αυτό Είναι το τελευταίο του post για την ώρα, μέχρι να βρεθεί κάτι να γραφτεί εδώ μέσα. Οι ψευδαισθήσεις έχουν σταματήσει να έρχονται πλέον. Μου λοίπουν οι ψευδαισθήσεις, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Σας ευχαριστώ για τον ελάχιστο χρόνο που διαθέσατε για να διαβάσετε τα κείμενά μου, τις πρώτες μου προσπάθειες να βγάλω την ψυχή μου από το ABATO...... Από εδώ και στο εξής, θα με βρίσκετε στο άλλο μου blog, εκεί οι ψευδαισθήσεις Κατά κάποιο τρόπο συνεχίζονται (όταν ένας άνθρωπος έχει μάθει να ονειρεύεται δεν μπορείς να του κόψεις τόσο εύκολα τα όνειρά του!)