Μαζί στη χώρα των ψευδαισθήσεων (2)
Σε ακούω, αλλά δεν μπορώ να καθορίσω την κατεύθυνση της φωνής σου. Σε νοιώθω, αλλά δε μπορώ να αντικρίσω την μορφή σου. Και όλο και θαμπώνεις μέσα μου, και ξεθωριάζεις. Γιατί η λήθη καταστρέφει τα πάντα γύρω μας. Έτσι και εσένα. Σε πήρε μακρυά από εμένα και με ανάγκαζε να ονειρεύομαι για να σε θυμάμαι. Όλοι με περνάνε για τρελό. Ίσως είμαι τρελός που επιμένω σε ένα όνειρο! Αλλά ήσουν…τόσο…αληθινή! Δεν μπορεί να ήσουν ψέμα. Το φεγγαρόφωτο, η θάλασσα, όλα, όλα ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου… Και η φωνή σου όλο και γίνεται μακρινή. Και η παρουσία σου όλο και λιγότερη αισθητή. Και πέφτω στα όνειρα για να σε δω, και βλέπω εφιάλτες. Δεν βλέπω εσένα και οι εφιάλτες συνεχίζουν να επιμένουν. Και όταν ξυπνάω, πάλι σε εφιάλτες ζω… όλα με κατατρέχουν. Τι μου έχεις κάνει μάγισσα και δε μπορώ να ζήσω χωρίς τη σκέψη σου; Την ανάσα σου; Τη φωνή σου που όλο και γίνεται πιο αμυδρή. Καταρρέω. Πέφτω στο χώμα και αρχίζω να το ποτίζω με τα δάκρυά μου. τα δάκρυα που χύνω για εμένα. Δάκρυα μιας αιώνιας αγάπης και ευγνωμοσύνης. Σ’ ευχαριστώ! Γιατί χωρίς εσένα δεν θα ήξερα τι σημαίνει να ζεις, να αναπνέεις να υπάρχεις και να χαίρεσαι αυτό που κάνεις! Και όλο και εξαφανίζεσαι. Και τα δάκρυα γίνονται όλο και πιο συχνά. Γιατί έχεις φύγει. Και δεν είμαι πια μαζί σου. Και όλα μου μοιάζουν τραπουλόχαρτα που καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Ένα ντόμινο που άρχισε την καθοδική του πορεία και κανένας πια δε μπορεί να το σταματήσει. Όπως το φεγγάρι που χάρισε την αστραφτερή του μορφή, έτσι κι εσύ άφησες το στίγμα σου σε όλα όσα άγγιξες. Όλα σε φωνάζουν, σε αναζητούν. Αδημονούν για ένα σου και όνο βλέμμα ένα χαμόγελο, κάτι από εσένα. Ακόμα και αν είναι ψέμα. Και η θάλασσα ματώνει και πάλι από τον οδηγό ήλιο. Κι εμένα με βρίσκει και πάλι το ξημέρωμα στη θάλασσα, βρεγμένο μα όχι ευτυχισμένο. Πέρασες και δεν μου μίλησες. και την ψυχή μου την επλήγωσες. Δεν θέλω πια να εξαρτώμαι από εσένα. Μα τώρα πια, δεν ξέρω τι άλλο να είμαι…
Η πρώτη μέρα που δε φάνηκες
Και η ζωή μου μοιάζει ήδη κενή και άχρωμη…
Μην με εγκαταλείψεις,
Σ αγαπώ
Η πρώτη μέρα που δε φάνηκες
Και η ζωή μου μοιάζει ήδη κενή και άχρωμη…
Μην με εγκαταλείψεις,
Σ αγαπώ
3 σχόλια:
η εγκατάλειψη είναι μέρος του παιγνιδιού, έτσι ειναι οι άνθρωποι μπαινοβαινουν στις ζωές των άλλων χωρίς να υπολογίζουν τις ζημιές... κρατάμε τα όμορφα και πορευομαστε με αυτα, καπου πιο κάτω μας περιμένει νεα αρχή, αν την κρατήσουμε σφιχτα ίσως μείνει λίγο παραπάνω...
καλη αρχή!!!
Σ' ευχαριστώ πολύ elena...
Θα έχει και συνέχεια...
Όμορφες οι σκέψεις σου.Καλή συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου