Έχει αρχίσει να βρέχει, μικρές δροσερές ψιχάλες που μουσκεύουν τα ρούχα μας. Η αίσθηση που προσφέρουν είναι μοναδική. Με κοιτάς και χαμογελάς. Τα κατάξανθα μαλλιά σου έχουν βραχεί. Φαίνεσαι τόσο οικεία σε αυτή τη κατάσταση. Πόσο λίγος αισθάνομαι για την δική σου αγάπη. Σε κοιτώ και μειδιώ. Το πανέμορφο πρόσωπό σου παίρνει μια έκφραση απορίας: «Τι είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς τόσο υπέροχα;»… Θέλει και ερώτημα; «Εσύ φυσικά…»
Καθόμαστε μαζί στην αμμουδιά. Και αισθανόμαστε την βροχή να μαστιγώνει τα σώματά μας όλο και με ταχύτερούς ρυθμούς. Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ ότι δεν θα σε δω ποτέ με την ανατολή του ηλίου. Έχει αρχίσει να ξεπροβάλει τις πρώτες ακτίνες οι οποίες σκίζουν ελαφριά τα σύννεφα που προσφέρουν την αναζωογονητική αύρα τους. Δεν λέω τίποτα. Απλώς περιμένω να σε δω να φεύγεις και να με χαιρετάς… Αλλά εσύ είσαι τόσο, μα τόσο απρόβλεπτη!
«Σήμερα θέλω να με πας στις αμυγδαλιές, να δω τι κρύβουν στο τέλος του διαδρόμου που έχουν αυτοβούλως στρώσει με τους ανθούς τους». «Μα δεν καταλαβαίνω, εσύ ποτέ δεν ήθελες να μείνουμε μαζί το πρωί. Και το σεβάστηκα! Μάλιστα αυτή τη στιγμή ήμουν έτοιμος να σου πω ότι δε με νοιάζει εάν θα σε δω ποτέ στο φως της υπέροχης ημέρας!» Και τότε καταλαβαίνω. Η ομορφιά που υπέθετα ότι είναι τόσο μακρυά μου, είναι τόσο μα τόσο κοντά μου. «Είσαι!»… «Ναι…» μου απαντάς… και τότε δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Νοιώθω ότι είμαι ένας τρελός, ένας παρανοϊκός άνθρωπος που η αθλιότητα της ψυχής του τον έχει παρασύρει σε αυτά τα μονοπάτια…. Αλλά τότε δεν ήξερα… τώρα ξέρω… Και μου φτάνει, μου είναι αρκετό. Γιατί έψαχνα την ομορφιά μακρυά από εμένα; Και δεν έβλεπα…την ομορφιά της καρδιάς μου; αλήθεια, πόσο όμορφη καρδιά έχω; Και πόσο πονόψυχη; Μου έδειχνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο αυτό που δεν μπορούσα να δω… αλλά δεν μπορούσα, δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω την ίδια μου την καρδιά στο φως της ημέρας… Φοβόμουν. Αλλά τώρα ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο… Τώρα μπορώ να συνεχίσω! Και θα συνεχίσω! Χωρίς φόβο και δισταγμό. Γιατί τώρα ξέρω το μεγαλείο και την ομορφιά της ίδιας μου της ψυχής. Τώρα ξέρω τι μπορώ να δώσω και πόσο τυχερός θα είναι αυτός που θα καταφέρει να το εκλάβει και να το κατανοήσει. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος που κατάφερε να αποκαλύψει τα μυστικά της ίδιας του της καρδιάς…
«Τι κάνετε μέσα στη βροχή; Είστε καλά; Είδα το αυτοκίνητό σας στην άκρη του δρόμου και ανησύχησα…». Μια υπέροχη οπτασία ξεπρόβαλε ξαφνικά μπροστά μου. γιατί όταν αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα, τότε τα θαύματα γίνονται μπροστά στα μάτια σου… Σίγουρα θα έχεις διαβάσει τα μυστικά της καρδιάς σου. Σίγουρα….
15 σχόλια:
Υπέροχο...
Απλά υπέροχο...
Με γύρισες κάποια χρόνια πίσω, μου θύμισες κάποιες σκέψεις μου που όπως κι εσύ, δεν έκανα ποτέ με το φως της ημέρας...
Γράφεις πάρα πολύ όμορφα...
Καλημέρα!
Τι όμορφο Ηλία μου; Όταν αρχίζουμε να πιστεύουμε στα θαύματα τότε και αυτά μας συμβαίνουν,ε; Μάλλον πρέπει να έχεις δίκιο! ;)
Καλημέρα και φιλάκια!
asimenia @
Το φεγγάρι όμως παρόλο που έχει ένα υπέροχο φως, πολλές φορές είναι παραπλανητικό... Πρέπει να δούμε τον εαυτό μας "στο φως της ημέρας". Και τώρα πλέον έχω αρχίσει και το καταφέρνω!
Nemo @
Νέμο μου τα θαύματα συμβαίνουν κάθε στιγμή γύρω μας! Απλά όταν πιστεύουμε σε αυτά ανοίγουν τα μάτια μας και τα αναγνωρίζουμε! Και φυσικά δεν μιλάμε για το περπάτημα του ανάπηρου ή την όραση του τυφλού... Κι αυτά είναι θαύματα αλλά άλλου τύπου, προς το παρόν δεν με απασχολούν...
Ηλία μου ο ρομαντισμός σου δεν έχει όρια...γράφεις υπέροχα.
εισαι υπεροχος μικρο μου!!!!
Σας ευχαριστώ όλους σας για τα καλά σας λόγια! (Εάν αρχίσω και γράφω δηλαδή πιο κοκκινοπουλικά βλέπε Candy δεν θα σας αρέσει?)
και δεν γράφεις !
Θα διαβάσουμε και θα σου πούμε...περιμένουμε
:-) Όμορφο, όμορφο, όμορφο!!! Γράψε όπως θέλεις!!
Blogομαμά και Sunshine@
Αυτό θα το λάβω ως πρόκληση! Και όταν θα έχω αρκετό χρόνο, σε περίπου ένα μήνα και λιγότερο θα δείτε κάτι άλλο διαφορετικό!
Τις καλημέρες μου!
Πολύ όμορφο!
Κ είσαι όντως τυχερός!
Κάποια πράγματα τα θεωρούμε τόσο μακρυά μας κ ξαφνιαζόμαστε όταν ανακαλύπτουμε πόσο κοντά είναι στην πραγματικότητα!
:)
little A @
Αυτό είναι στο χέρι μας να το ανακαλύψουμε! Αρκεί να το θέλουμε! Καλως ήλθες στο blogoφτωχικό μου!
Tι γλυκα που ειναι αυτο το παιδι...
;)
Τι γλυκειά σαν καραμέλα που είσαι κι εσυ! (Ειδες ε; ανταλλαγη φιλοφρονήσεων! :D)
"εισαι τόσο μα τοσο απροβλεπτη"..
ναι ετσι ειναι.. υπαρχουν ανθρωποι που ειναι απροβλεπτοι..ακομη κι αν σ αγαπουν και το ξερεις..
μόνο να είναι απρόβλεπτοι με την καλή έννοια και όχι με την κακή! Για να μας κάνουν να τους αγαπάμε περισσότερο από πριν! (Αν μπορεί να συμβεί αυτό!)
Δημοσίευση σχολίου